Bernardyn

Historia rasy:

W XI wieku na Wielkiej Przełęczy Św. Bernarda mnisi postawili schronisko dla podróżnych i pielgrzymów. Trzymali tam duże psy typu górskiego do towarzystwa, obrony i stróżowania oraz jako psy pociągowe, nieco później zaczęto je wykorzystywać do odnajdywania zagubionych w śnieżycy podróżnych. Bernardyny posiadają zmysł wyczuwania zbliżającego się niebezpieczeństwa lawinowego. Po raz pierwszy dokumentacja hodowlana pojawiła się w 1867 roku. W lutym 1884 roku założono księgę rodowodową i w tym samym roku powstał w Szwajcarii klub bernardyna. Rasa uznana została na kongresie kynologicznym w 1887 roku i w tym samym roku zatwierdzono jej wzorzec.

Temperament/charakter:

Bernardyn to pies zrównoważony, spokojny, stateczny, łagodny i przyjacielski, o średnio żywiołowym temperamencie. Lubi się bawić, niezależnie od wieku. Jest czujny i nieufny wobec obcych. Mocno przywiązuje się do opiekuna, jest bardzo lojalny i wierny, lubi być w centrum uwagi. Cechuje go także duża tolerancja i opanowanie oraz chęć do pracy.

Potrzeby rasy:

Bernardyn to pies bardzo duży o stosunkowo niewielkich potrzebach ruchu, nie jest typem biegacza i sportowca. Będzie się sprawdzał jako towarzysz spacerów i wycieczek. Potrzebuje jednak urozmaicenia i nie znosi nudy, nie mając zajęcia staje się podatny na odczuwanie lęku i niepokoju. Jest pojętny i łatwy w treningu dlatego nie wymaga doświadczonego opiekuna, choć z uwagi na jego rozmiary konieczna jest właściwa socjalizacja i spokojny trening posłuszeństwa.Nie nadaje do mieszkania na wyższych piętrach gdzie nie ma windy.

Zdrowie i pielęgnacja:

Pielęgnacja może być uciążliwa w okresie linienia ponieważ Bernardyn obficie i intensywnie gubi sierść. Jako pies olbrzymi bernardyn ma tendencję do dysplazji stawów biodrowych, skrętów żołądka a u psów starszych także do chorób serca. Zdarzają się wady powiek (ektropium i entropium) oraz zwyrodnienie stawów i kręgosłupa.

[pdf-embedder url=”https://dog.net.pl/wp-content/uploads/2017/10/611.pdf”]