dummy

To dyscyplina kynologiczna, której celem jest sprawdzenie predyspozycji i umiejętności typowych dla retrieverów czyli grupy VIII sekcji 1 FCI.

Dummy to nazwa sztucznego aportu używanego podczas zawodów. Przed psami stawiane są różne wyzwania, których celem jest sprawdzenie czy retriever potrafi poprawnie aportować zarówno z lądu jak z wody, czy potrafi zapamiętać miejsce upadku dummy i szybko go odnaleźć oraz zaaportować w odpowiedniej kolejności wcześniej rozrzucone dummy oraz w jaki sposób współpracuje ze swoim przewodnikiem.

Zawody dummy odbywają się w trzech klasach: elementarnej, podstawowej i otwartej, a wszystkie konkurencje rozgrywane są z użyciem standardowych, zielonych dummy o masie 500g. Podczas  zawodów sędzia ocenia:  chodzenie przy nodze, marking  (umiejętność zapamiętywania miejsca upadku aportu), powrót z aportem i jego oddanie, pracę węchową, umiejętność szukania, styl pracy, spokój na stanowisku oraz współpracę z przewodnikiem

Wszystkie powyższe elementy ocenianie są w skali 0-20 pkt.

W tej dyscyplinie sportowej mogą brać udział psy, które ukończyły 6 miesiący, regulamin nie określa natomiast górnej granicy wieku, ważne by pies był zdrowy i w dobrej kondycji fizycznej. Rekreacyjnie Dummy może uprawiać każdy pies z pasją do aportowania, tropienia i wody.

[tribe_events_list tags=”DUMMY”]

flyball

To dyscyplina przypominająca  psią sztafetę. Psy startują w drużynach liczących od 4 do 6 członków. W skład drużyny wchodzą przewodnicy z psami – 4 psy startujące i 2 rezerwowe, ich przewodnicy, osoba obsługująca maszynę i trener. Dozwoleni są także „pomocnicy” w drużynie, których zadaniem jest zbieranie piłek, poprawianie przeszkód, itp.
Pies ma do pokonania trasę (tor) składającą się z czterech płotków o wysokości  od 17,5cm do 35cm, ustawionych w linii prostej w odległości 305 cm od siebie, na końcu której znajduje się wyrzutnia piłek – tzw boks.  Pies po dobiegnięciu do maszyny ma za zadanie łapą uruchomić wyrzutnię, złapać wyrzuconą przez maszynę piłkę i wrócić z nią do przewodnika pokonując ten sam zestaw przeszkód. Cała zabawa polega na tym, by pies przebiegł zestaw przeszkód tam i z powrotem jak najszybciej, nie omijając żadnej przeszkody i przynosząc piłkę, a zaraz po nim biegnie kolejny pies. Jeśli pies zgubi po drodze piłkę musi powtórzyć cały bieg, co skutkuje utratą cennego czasu całej drużyny . W trakcie zawodów Flyball jednocześnie startują dwie drużyny w ustawionych równolegle dwóch szeregach przeszkód z maszynami na końcu . Pomiędzy dwoma torami wymagana odległość to 3,6 do 6,7 metrów mierzona od środka przeszkód obu torów.  Zabawa przeradza się w fascynujący wyścig zarówno startujących kolejno psów jak i całych drużyn. Liczy się czas oraz precyzja.

Flyball to dyscyplina, która idealnie nadaje się dla niezmordowanych psich biegaczy, o niewyczerpanych zasobach energii i siły, miłośników prędkości, adrenaliny oraz…piłki.
Nie jest to sport dla każdego – i choć psy trenujące Flyball są bardzo różnych ras,
to w zabawie mogą brać udział tylko psy zdrowe i w pełni sprawne fizycznie.
Każdy kto chce trenować Flyball powinien zgłosić się do klubu organizującego treningi Flyball. Sport ten wymaga zarówno profesjonalnego trenera oraz specjalnego sprzętu, jakim są maszyny wyrzucające piłki, jak i co najmniej kilku zaangażowanych osób dzięki których wspólnym wysiłkom powstaje drużyna. Trenowanie pod okiem doświadczonej kadry jest w tym sporcie szczególnie ważne, ponieważ podczas szalonych biegów przez przeszkody za piłką najważniejsze jest bezpieczeństwo i zdrowie psa.

[tribe_events_list tags=”FLYBALL”]

frisbee

Czyli  rzut dyskiem przez opiekuna, który to dysk pies ma za zadanie złapać w locie i przynieść. Dog Frisbee, to fantastyczna zabawa dla opiekuna i jego psa, która jest nie tylko  jest świetnym sposobem na nudę, spożycie psiej energii i utrzymanie psa w dobrej kondycji fizycznej. Jak wszystkie wspólne zabawy, sprawia psu wielką frajdę , poprawia nasz kontakt z psem i buduje z nim silną więź.

Zawodnicy startują w kilku konkurencjach:

– time-trial – człowiek wykonuje dwa 20 metrowe rzuty dyskami, które pies musi złapać w jak najkrótszym czasie.
– minidistance – w ciągu 90 sekund człowiek wykonuje tyle rzutów, ile jest w stanie.
Boisko podzielone jest na strefy, a każda ze stref jest inaczej punktowana. W zależności od tego, w której strefie pies złapie dysk, tyle punktów zdobywa drużyna. Punkty za wszystkie rzuty sumują się.
– longdistance – łapanie dysku na długim dystansie, w tej konkurencji uczestniczą 4 drużyny i bije się rekordy odległości.

– freestyle – bardzo widowiskowa i wzbudzająca ogromne emocje dyscyplina. Przy towarzyszeniu rytmicznej muzyki człowiek i pies wykonują specyficzny układ taneczny polegający na rzucaniu i łapaniu dysków. Istnieje kilka stałych figur, reszta to styl dowolny. Cały układ taneczno-akrobatryczny oceniany jest pod kątem ilości różnych, wykonanych w określonym czasie tricków (rzutów dysku i ich chwytów przez psa), stopień ich trudności oraz technika ich wykonania.

Podstawą do treningu Frisbee jest zabawa w przeciąganie się zabawkami. Początkowo używa się zabawek, którymi pies najbardziej lubi się przeciągać,  później przechodzi się na miękkie, a następnie na twarde dyski. Jednocześnie trzeba nauczyć psa aportowania. Nauka łapania dysków zaczyna się od łapania dysku toczonego po ziemi (tzw. roller) i obiegania przewodnika na starcie. Gdy pies opanuję tę sztukę  rozpoczynamy pierwsze rzuty dysku w powietrze. Zanim jednak rozpoczniemy etap rzucania frisbee psu, trzeba potrenować  same rzuty i opanować technikę rzucania talerzyków.

W Dog Frisbee ważną kwestią jest także dobór odpowiednich dysków. Frisbee dla psów produkowane są w różnych rozmiarach (średnica i waga), oraz z różnych materiałów. Dysk nie powinien być ani zbyt twardy, ani zbyt ciężki, ani zbyt duży dla naszego psa.  Zwykle dla początkującego lub delikatnego psa lepiej sprawdzają się lekkie dyski z miękkiego i elastycznego tworzywa jednak każdy pies może mieć w tej kwestii nieco inne preferencje. Sport jakim jest Dog Frisbee  nadaje się niemal dla każdego psa, który jest w dobrej formie, lubi się bawić i aportować, i któremu spodoba się łapanie „latających talerzy”. Pamiętać trzeba jednak, że na zabawę w łapanie dysków w powietrzu należy poczekać do czasu aż pies będzie dorosły, w żadnym razie wyskoków nie powinien ćwiczyć szczeniak. Dodatkową zaletą tej dyscypliny jest możliwość samodzielnych ćwiczeń z własnym psem niemal wszędzie i w każdej wolnej chwili. Wystarczy własny komplet talerzyków przeznaczonych dla psów i zapoznanie się z tym, jak powinien wyglądać prawidłowy trening.  Trzeba się jednak liczyć z tym trening będzie wymagał poświecenia sporo czasu, by nabrać wprawy w rzucaniu dyskami i nauczyć psa ich łapania w powietrzu oraz ich przynoszenia.

[tribe_events_list tags=”FRISBEE”]

Treibball czyli zaganianie lub pasienie piłek.

Jest to stosunkowo nowy sport polegający na tym, że  pies w określonym w regulaminie czasie ma za zadanie przyprowadzić i umieścić osiem piłek gimnastycznych w bramce, w której stoi przewodnik.  Przewodnik może kierować psem tylko za pomocą głosu i gestów, nie może go jednak dotykać. W czasie startu pies nie może być na smyczy.

Aby trenować Treibball potrzebnych jest 8 piłek gimnastycznych o średnicy w przedziale od 30 do 90 centymetrów, kawałek równego, płaskiego terenu oraz bramka, którą można zrobić prowizorycznie np. z dwóch tyczek lub patyków wbitych w ziemię.

W zależności od wysokości psów w kłębie turnieje treibball rozgrywane są w dwóch kategoriach:

Kategoria 1 – psy o wysokości w kłębie poniżej 40cm,

Kategoria 2 – psy o wysokości w kłębie od 40cm wzwyż

Turnieje Treibball mogą być rozgrywane w 3 wymiarach: Treibball PL, Treibball FUN oraz Treibball GAMES, natomiast w zależności od stopnia zaawansowania zespołu, wymiar Treibball PL i Treibball FUN rozgrywany może być aż na 5 poziomach trudności:

Poziom I –Podstawowy,

Poziom II –Licealny,

Poziom III –Magisterski,

Poziom IV –Doktorancki,

Poziom V –Profesorski.

Treibball to sport, który opierając się na porozumieniu w zespole, świetnie wpływa na relację i  komunikację, a także rozwija współpracę między psem a przewodnikiem, ucząc przy tym samokontroli i pracy na odległość.  Dyscyplina ta jest ciekawą alternatywą na spędzanie wolnego czasu i stanowi świetną zabawę zarówno dla psa jak i jego opiekuna. W treningach może uczestniczyć każdy, nie jest to bowiem sport wymagający od opiekuna kondycji fizycznej. Ponadto jest odpowiedni dla wszystkich psów, nie tylko pasterskich i z zacięciem do pasienia, w zajęciach mogą brać udział psy niezależnie od rozmiaru i wieku, także psy starsze, z problemami ortopedycznymi oraz niesprawne fizycznie.

[tribe_events_list tags=”TREIBBALL”]

„Dog-Dancing” czyli Taniec z psem

To w Polsce jeszcze mało popularna dyscyplina sportowa, choć w ostatnim czasie zyskuje coraz większe grono entuzjastów ze względu na jej widowiskowość. Taniec z psem to ułożona w choreografię kombinacja różnych sztuczek i elementów obedience wykonywana w rytm muzyki. Pies wykonuje cały program na pamięć  lub na komendę (znak) właściciela.

Podczas występu na zawodach przewodnik w trakcie programu nie może nagradzać psa smakołykami, a sam występ powinien trwać od 3 do 6 minut. W Polsce jak dotąd nie ma organizowanych oficjalnych zawodów Tańca z psem ani obowiązującego spójnego regulaminu, jednak na świecie dyscyplina ta od blisko 20 lat cieszy się uznaniem.

Zawody Dog-Dancing odbywają się w dwóch konkurencjach:

Heelwork to Music – pies wykonuje z przewodnikiem różne figury i elementy przygotowanego układu w rytm muzyki przy nodze swojego przewodnika. Może poruszać się po lewej lub prawej stronie, przy czym przez 60 proc. czasu musi znajdować się nie dalej niż metr od nogi opiekuna. W programie mogą znaleźć się dwa dowolne elementy, związane z  chodzeniem przy nodze, nie dopuszcza się jednak żadnych skoków, slalomów i piruetów.

Freestyle – pies wykonuje z przewodnikiem różne figury i elementy przygotowanego  układu tanecznego, istnieje jednak dużo większa swoboda w doborze i sposobie wykonywania poszczególnych elementów, także w większej odległości od przewodnika.

W tej konkurencji oceniane są: ogólne wrażenie, posłuszeństwo, dobór muzyki, precyzja i wykonanie figur obowiązkowych oraz dowolnych i to przy tych ostatnich zwykle pies prezentuje najbardziej unikatowe i oryginalne umiejętności. Układ choreograficzny może zawierać między innymi:

– Ukłon przed publicznością

– Chodzenie przy prawej i lewej nodze przewodnika

– Chodzenie psa do tyłu

– Łapanie ogona

– Obroty wokół własnej osi

– Obroty wokół przewodnika

– Stepowanie przednimi łapami

– Taniec psa na dwóch łapach

– Chodzenie bokiem

– Ósemka

– Slalom między nogami opiekuna podczas marszu przodem i tyłem

– Skoki przez uniesioną nogę lub rękę przewodnika

-machanie głową w rytm muzyki

Zawody Tańca z psem rozgrywają się w kategoriach:

Indywidualnej –jeden pies oraz jeden przewodnik

Duet –dwa psy oraz dwóch przewodników

Podwójna – jeden przewodnik z dwoma psami

Kategoria zespołowa –trzech lub więcej przewodników każdy ze swoim psem

Taniec z psem może być oryginalną i ciekawą alternatywą na spędzenie wolnego czasu i doskonałą rozrywką. Nie ma żadnych ograniczeń wiekowych, wystarczy odrobina poczucia rytmu. Trening można rozpocząć z każdym psem, choć największe predyspozycje a wiec i najbardziej spektakularne efekty osiągają psy skoczne, zwinne i dość lekkie, podatne na szkolenie takie jak np. Border Collie, Aussie, Bearded Collie, Owczarek Szkocki i Szetlandzki, Papillon czy Hovawart. Nie ma jednak żadnych przeciwwskazań by spokojniejsze układy trenowały także duże i masywne psy – na zawodach można spotkać nawet psy rasy Leonberger. Ważna jest wspólna zabawa, zrozumienie, cierpliwość w nauce nowych elementów, harmonia miedzy psem i jego opiekunem. Dog-Dancing świetnie wpływa na relacje, budowanie wzajemnego zaufania oraz jest doskonałym rozwiązaniem dla psów aktywnych, żywiołowych, potrzebujących stymulacji i zajęcia intelektualnego. Nie wymaga przy tym użycia żadnego specjalistycznego sprzętu i nie wiąże się z żadnymi nakładami finansowymi.

[tribe_events_list tags=”#dogdancing”]

Nosework

to stosunkowo nowa w Polsce dyscyplina psich sportów, która wywodzi się z metod pracy psów służbowych, szkolonych do wykrywania substancji, a opiera się na wykorzystaniu najlepszego i najdoskonalszego z psich zmysłów jakim jest węch. Ogromną jej zaletą jest fakt, ze nie narzuca absolutnie żadnych ograniczeń – może być uprawiana przez psy wszystkich ras, w każdym wieku, bez względu na stopień sprawności fizycznej. Przeciętny pies jest bowiem w stanie nauczyć się wykrywać i wskazywać praktycznie każdy zapach, który możemy wyodrębnić na potrzeby treningu. Poza budowaniem u psa odpowiedniego skojarzenia z wybranym przez nas zapachem i motywacji do poszukiwania, ważną częścią treningu jest uczenie psa wskazywania źródła zapachu i pozostawania przy nim mimo rozproszeń. W oparciu regulamin Nosework Polska psy szukają zapachów trzech substancji: olejków cynamonowego, pomarańczowego i goździkowego, jako łatwo dostępnych i bezpiecznych dla psa, wskazując miejsce umieszczenia próbki z danym zapachem. Na najłatwiejszym poziomie psy poszukują tylko jednego zapachu, na wyższym dodawany jest kolejny zapach, na najwyższym poziomie są to trzy zapachy. Początkowo poszukiwanie próbek odbywa się w budynkach, następnie zwiększa się stopień trudności przenosząc zajęcia na dwór i trenując na świeżym powietrzu, w pojazdach.  Wraz ze wzrostem poziomu trudności pies musi znaleźć coraz więcej próbek w coraz trudniejszych warunkach i w otoczeniu różnych rozproszeń.

Nosework idealnie sprawdzi się jako forma aktywności dla psów starszych, ponieważ nie obciąży ich nadmiernie fizycznie ale będzie stymulować psi umysł. Praca węchowa może być też doskonałym narzędziem  w procesie rehabilitacji psów wycofanych, nieśmiałych, lękowych lub reaktywnych. Jest polecana w przypadku psów przejawiających problemowe zachowania i zaburzenia behawioralne.  Opierając się głównie na samodzielnej pracy psa, wpływa na wzmocnienie jego pewności siebie, umiejętność koncentracji a także rozwija umiejętność podejmowania decyzji. Wspaniale stymuluje psi umysł, odpręża i pozwala rozładować energię a jednocześnie buduje więź z przewodnikiem i chęć współpracy. Praca nosem niesie ze sobą ogromne korzyści – stabilizuje układ nerwowy, uwalnia endorfiny i wpływa na poziom emocji, skutecznie wycisza, rozładowuje stres i skupia na wykonywanym zadaniu, tym samym pies uczy się ignorować rozproszenia. Wysiłek, jaki pies wkłada w węszenie i analizę zapachu, jest nieporównywalnie bardziej męczący od wysiłku fizycznego, ponieważ znacznie bardziej angażuje mózg psa.

Nosework to sport, który nie wymaga specjalistycznych akcesoriów, jego podstawą jest próbka zapachu zamknięta w plastikowym lub metalowym pudełku, który pies musi odnaleźć i zaznaczyć. Treningi nie wymagają dużej przestrzeni, nakładów finansowych czy dobrej pogody. Trenować można właściwie w każdym miejscu i warunkach, dlatego Nosework może być wspaniałym sposobem na spędzanie czasu z psem w domu czy parku i nie wymaga wcześniejszego uczenia psa komend z zakresu posłuszeństwa sportowego.

[tribe_events_list tags=”nosework”]

Mantrailing czy inaczej Tropienie użytkowe

to forma pracy z psem tzw. „górnym wiatrem”, polegająca na podążaniu za indywidualnym zapachem człowieka i zidentyfikowaniu go na końcu śladu.

Węch jest najważniejszym zmysłem u psa. Mówi się ze pies składa się głownie z nosa i wszystkie informacje z otoczenia „czyta” właśnie nosem. To zmysł, który pierwszy pojawia się u szczeniaka i jako ostatni zanika u starego psa, dlatego ta forma aktywności świetnie sprawdzi się u psów w każdym wieku wspomagając rozwój psów młodych oraz pomagając utrzymać dobrą kondycję umysłową psiego seniora. Mantrailing wykorzystuje naturalne i wrodzone zdolności węchowe psa do wyodrębniania niepowtarzalnego zapachu człowieka oraz poruszania się po jego śladzie. Na początku ścieżki tropowej pies otrzymuje do nawąchania przedmiot, który posiada zapach człowieka czyli pozoranta (zwykle jest to jakaś część garderoby). Zadaniem psa jest podążać za tym zapachem po ścieżce tropowej (nośnikiem zapachu są min włosy, martwe komórki naskórka, pozostałości kosmetyków oraz tzw zguby czyli przedmioty dodatkowo pozostawiane na śladzie przez pozoranta). Inne zapachy znajdujące się na ścieżce tropowej nie powinny mieć wpływu na pracę psa ani go rozpraszać. Styl pracy nie jest tu najważniejszy i nie podlega ocenie, natomiast pies musi odnaleźć pozoranta w ustalonym z góry czasie. Podczas układania ścieżki zapachowej trzeba mieć na uwadze trwałość zapachu, która w dużym stopniu uzależniona jest od pogody oraz warunków terenowych.

Mantrailing wykorzystywany jest między innymi podczas różnych akcji ratunkowych, do poszukiwania zaginionych osób lub tropienia sprawców przestępstw. Psy policyjne szkolone wg założeń mantrailingu są w stanie odnaleźć ślad pozostawiony przez człowieka nawet powyżej kilkunastu dni wcześniej.

W Polsce nie ma zawodów mantrailingu, od kilku lat organizowane są natomiast Sprawdziany Kompetencji Zespołów Tropienia Użytkowego tzw. SKOPy, które sprawdzają umiejętności psa i jego przewodnika. SKOP może odbywać się w kilku klasach zaawansowania i trudności zależnie od umiejętności psa ( klasa kadetów, tropicieli, ekspertów tropienia oraz mistrzów tropienia). Każda z tych klas ma inne  wymagania co do długości i czasu odłożenia śladu, liczby przedmiotów (zgub) pozostawionych przez pozoranta na śladzie, czasu na odnalezienie pozoranta oraz warunków terenowych.

Oczywiście w tej formie aktywności prym wiodą rasy należące do grupy psów myśliwskich (gończych), które ze względu na swoje doskonałe predyspozycje wrodzone zwykle wybierane są do pracy w służbach i poddawane treningowi. Proces szkolenia i przygotowania psa do pracy trwa około 3 lat, a rozpoczyna się wcześnie bo już w wieku szczenięcym około 8 tygodnia życia, co wynika z konieczności jak najszybszego ukierunkowania psa na zapach ludzki, tak aby instynkt myśliwski nie zakłócał późniejszej pracy. Tempo nauki u różnych psów jest inne i zależy min. od indywidualnych predyspozycji psa oraz umiejętności przewodnika.

Mantariling jako forma aktywności sprawdzi się w przypadku każdego psa. Świetnie rozwija wrodzone predyspozycje psa do pracy węchowej, buduje zaufanie do przewodnika oraz wpływa na poprawę i umocnienie więzi emocjonalnej psa i przewodnika. Poprawia koncentrację, skupia na wykonywanym zadaniu i uczy psa ignorować rozproszenia i inne bodźce w otoczeniu, rozwija gotowość psa do współpracy z opiekunem, buduje pewność siebie i skutecznie wycisza – stąd jest polecana w przypadku psów przejawiających problemowe zachowania i zaburzenia behawioralne. Pracując na śladzie pies męczy się nie tylko fizycznie, ale przede wszystkim intelektualnie, ponieważ praca węchowa stanowi spory wysiłek umysłowy. Tropienie wspaniale stymuluje psi umysł, odpręża i pozwala rozładować energię a jednocześnie buduje więź z przewodnikiem i chęć współpracy. Praca nosem ma niebagatelne korzyści – stabilizuje układ nerwowy, uwalnia endorfiny, wpływa na poziom emocji i pomaga rozładować stres. Wysiłek, jaki pies wkłada w węszenie i analizę zapachu, jest nieporównywalnie bardziej męczący od wysiłku fizycznego, ponieważ znacznie bardziej angażuje mózg psa.

Ten sport nie ma żadnych ograniczeń wiekowych dla opiekuna, nie wymaga długich przygotowań ani żadnych nakładów finansowych.

[tribe_events_list tags=”MANTRAILING”]

coursing

wyścigi terenowe, gdzie psy jednej rasy gonią atrapę ofiary, która ciągnięta jest na sznurku po ziemi na naturalnym terenie. W odróżnieniu od klasycznych wyścigów chartów na owalnym torze, w zawodach coursingu mogą brać udział rodowodowe psy wszystkich ras, posiadające specjalną licencję. Podczas wyścigu psy ubrane są w specjalne czapraki w kolorze czerwonym, niebieskim lub białym, by można było je łatwiej rozróżnić.  Zadaniem przynęty, którą gonią psy, jest imitowanie uciekającego zająca, dlatego podczas wyścigu wabik wykonuje wiele uników i skrętów. Wabik wykonany może być z naturalnej skóry zwierzęcia, plastiku, lub materiału. Wszystkie psy, prócz charcików włoskich, obowiązkowo muszą mieć założone kagańce, aby po złapaniu wabika nie rozszarpały go na strzępy.

Minimalny wiek psa biorącego udział w zawodach to 15 miesięcy dla whippetów i charcików włoskich, oraz 18 miesięcy dla psów pozostałych ras. Udział w wyścigach pies może brać do ukończenia 8 roku życia.

Jest to sport wymagający doskonałej kondycji fizycznej i niezwykle solidnego przygotowania,  aby uniknąć ryzyka poważnych kontuzji. Trasa biegu musi być bezpieczna dla psów, niedopuszczalne są dziury, czy kamienie, które mogą pokaleczyć psie łapy, mogą jednak występować naturalne przeszkody  jak np. drzewa czy rowy, o ile są dobrze widoczne dla psów biorących udział w wyścigach. Dystanse wyścigów są różne w zależności od rasy psa i regulaminu. Podczas Mistrzostw FCI whippety i charciki włoskie biegną na dystansie 600 – 800 m, a pozostałe rasy na dystansie 800 – 1000m. Podczas wyścigu sędziowie oceniają pięć kryteriów: kondycję, szybkość, zaciętość, zręczność oraz inteligencję. Za każde kryterium pies może otrzymać maksymalnie 20 punktów. Podczas zawodów każdy pies biegnie dwa razy, a po dwóch biegach sumuje się punkty.  Wygrywa pies, który zdobył ich najwięcej.

Jest to bardzo widowiskowy sport wyzwalający w psach naturalny instynkt pogoni. W Polsce wyścigi terenowe organizowane są przez Związek Kynologiczny zgodnie z regulaminami FCI. Link do kalendarza wyścigów chartów

[tribe_events_list tags=”COURSING”]

obedience

W skrócie OBI to posłuszeństwo sportowe, które polega na wykonywaniu przez psa różnych ćwiczeń z zakresu posłuszeństwa. Mimo dość krótkiej tradycji, dyscyplina ta staje się bardzo popularna na zarówno na świecie jak i w Polsce. OBI w zakresie swoich ćwiczeń bardzo przypomina egzaminy Psów Towarzyszących (PT), jednak jest zdecydowanie bardziej wymagające dla psa i jego przewodnika pod względem stopnia skomplikowania zadań stawianych przed zespołem. W tym sporcie liczy się oprócz perfekcyjnego wykonywania komend, także entuzjastyczne ich wykonywanie oraz pasja do pracy i współpraca z przewodnikiem co nie jest łatwe do osiągnięcia biorąc pod uwagę że psa podczas wykonywania ćwiczeń nie można nagradzać smakołykami. Celem tej dyscypliny jest osiągniecie takiego stopnia zmotywowania i wytrenowania psa, by wszystkie polecenia przewodnika wykonywał zawsze szybko i chętnie a przy tym precyzyjnie i dokładnie. Sportowe posłuszeństwo to znakomity sprawdzian  relacji opiekuna z psem, wzajemnego zrozumienia i samokontroli psa zwłaszcza w środowisku bogatym w rozproszenia jakim są zawody.

Zawody OBI odbywają się w czterech kategoriach (klasach) trudności. Osoby stawiające pierwsze kroki w tym sporcie mogą wystartować w klasie 0, wyższy stopień zaawansowania to wyższa klasa i trudniejsze ćwiczenia. Najwyższa klasa 3 to zawody międzynarodowe. Aby przejść z klasy 0 do 1 należy uzyskać jedną ocenę doskonałą. Przejście z klasy  1 do 2 oraz z 2 do 3 wymaga uzyskania oceny doskonałej od dwóch różnych sędziów. Przygotowanie do zawodów międzynarodowych trwa długo – bo aż trzy lata.

Ćwiczenia do zaliczenia i oceny w klasie 0 to:

Socjalizacja
Pozostawanie psa w pozycji Waruj, Siad, Zostań przez jedną minutę
Chodzenie przy nodze na smyczy
Przywołanie do nogi
Skok przez przeszkodę
Wykonywanie komend Siad, Waruj (zmiany pozycji)

Wszystkie komendy mogą być wydawane jednocześnie głosowo i optycznie. Za każde ćwiczenie można uzyskać od 10 do 20 punktów. Między ćwiczeniami warto psa motywować i nagradzać.

Ćwiczenia do zaliczenia i oceny w klasie I to:

Socjalizacja
Pozostawanie psa w pozycji Waruj- Zostań (2 minuty)
Chodzenie przy nodze na smyczy
Chodzenie przy nodze bez smyczy
Stój podczas w marszu
Przywołanie do nogi
Naprzód i Waruj w kwadracie
Aport przedmiotu
Skok przez przeszkodę
Wyszukiwanie przedmiotu (2 szt)
Wykonywanie komend Siad, Waruj na odległość (zmiany pozycji)
Wrażenie ogólne

Ćwiczenia do zaliczenia i oceny w klasie II to:

Siad – Zostań w grupie przez 1 minutę
Waruj-Zostań w grupie przez 3 minuty
Chodzenie przy nodze bez smyczy
Stój i siad w marszu
Przywołanie z zatrzymaniem Waruj
Naprzód z zatrzymaniem i Waruj w kwadracie
Aport kierunkowy drewnianego koziołka (2 sztuki)
Skok przez przeszkodę z przyniesieniem koziołka
Wyszukiwanie przedmiotu właściciela spośród 4 sztuk i przyniesienie
Zmiany pozycji na odległość: Siad, Waruj, Stój
Wrażenie ogólne
Za każde ćwiczenie można uzyskać od 10 do 30 punktów

Ćwiczenia do zaliczenia i oceny w klasie III to:

Siad w grupie przez dwie minuty
Waruj w grupie przez 4 minuty z rozproszeniem
Chodzenie przy nodze bez smyczy
Stój, Siad i Waruj w marszu
Przywołanie z zatrzymaniem Stój i Waruj
Wysłanie psa do kwadratu, zatrzymanie i przywołanie
Aport kierunkowy
Aport metalowego koziołka przez przeszkodę
Wyszukanie przedmiotu spośród 6 sztuk i przyniesienie
Zmiana pozycji na odległość

W zawodach OBI mogą startować zarówno psy rasowe jak i kundelki, ponieważ regulamin nie narzuca żadnych ograniczeń, natomiast ich przewodnicy muszą być członkami Związku Kynologicznego w Polsce. Najlepiej sprawdzą się psy z wrodzoną pasją do pracy i podatne na szkolenie. Obedience jest dyscypliną w której każdy może spróbować swoich sił, jednak  nie każdy sprawdzi się w tym wymagającym sporcie, ponieważ wymaga doskonałej precyzji i perfekcji wykonywanych ćwiczeń, a tak wysoki poziom przygotowania wymaga poświecenia czasu na wytrenowanie wszystkich elementów by wyeliminować nawet najmniejsze niedoskonałości. Obedience będzie zatem świetnym sportem dla osób spokojnych, opanowanych, cierpliwych, które zwracają uwagę na detale, dokładność  i precyzję, jest to bowiem sport, w którym widać wszystkie braki, błędy i nieodciągnięcia szkoleniowe. OBI można trenować niemal wszędzie, bez konieczności ponoszenia nakładów finansowych, ponieważ trening nie wymaga użycia żadnego specjalistycznego sprzętu.

[tribe_events_list tags=”OBEDIENCE”]

mondioring

To stosunkowo nowy w Polsce sport kynologiczny. Celem tego sportu ringowego jest sprawdzenie jakości jego wyszkolenia i stopnia motywacji, ocena poziomu zaawansowania psa w pracy, umiejętności przewodnika oraz ukazanie instynktów psa i zachowań typowych dla rasy. Jest to dyscyplina niezwykle widowiskowa, jednak bardzo wymagająca. Trening obejmuje szereg ćwiczeń z zakresu posłuszeństwa, obrony oraz pokonywania przeszkód. Mondioring powstał z inicjatywy organizacji kynologicznych propagujących sporty dla psów obronnych z Francji i Belgii, holenderskiego KNPV oraz niemieckiego Schutzhundsportverein. Nazwa Mondio Ring przekłada się na “World Ring” i jako taka właśnie dyscyplina, obejmuje i łączy w sobie ćwiczenia Ringu Francuskiego, Ringu Belgijskiego, holenderskiego KNPV oraz niemieckiego Schutzhund.

Zasady mondioringu opracowano niedawno bo w roku 1980, a pierwsze zawody odbyły się dwa lata później. Obecnie konkursy i zawody mondioringu organizowane są pod pieczą FCI i stają się coraz bardziej popularne. Pierwsze Międzynarodowe Zawody z Mondioringu w Polsce odbyły się w Raciborzu w listopadzie 2015r.

Zawody mondioringu są sprawdzianem poziomu wyszkolenia psa, jego karności, szybkości, siły, odwagi i pewności siebie, pasji i wytrzymałości a także umiejętności szybkiego przechodzenie ze stanu pobudzenia do spokoju i ze stanu wyciszenia do pobudzenia. W trakcie ćwiczeń pies musi wykazać się także precyzją, spokojem i opanowaniem, kontrolą sytuacji i zdyscyplinowaniem i nie może przejawiać agresji. Pies musi być zaangażowany w pracę, a przewodnik musi umieć go doskonale kontrolować, mimo wielu czynników rozpraszających w otoczeniu. We wszystkich konkurencjach pies startuje bez smyczy i obroży.

Zależnie od swoich umiejętności pies może startować w jednej z trzech kategorii, charakteryzujących się innym poziomem trudności i ilością ćwiczeń do wykonania. Na najwyższym III poziomie, pies musi wykonać aż 17 różnych ćwiczeń, bez przerwy, co razem trwa około 45 minut ciągłej pracy.

Zawody składają się z ćwiczeń z zakresu posłuszeństwa, nieprzyjmowania pokarmu, rozpoznawania przedmiotu przewodnika, skoków przez przeszkody, ataku frontalnego oraz pościgu za pozorantem, odwołania psa z ataku czy pilnowania przedmiotu.

Przy chodzeniu przy nodze trasa, jej długość i przebieg na każdym egzaminie jest ustalana inaczej.

Pies musi pozostać w pozycji leżącej, przy odwracaniu uwagi, bez przewodnika w polu widzenia. Na terenie ćwiczeń rozkłada się też kawałki mięsa, dwa kawałki rzuca się bezpośrednio przed pysk psa. Nie może ich, ani oblizać, ani zjeść.

Pies musi aportować przedmiot własny, który nie może być cięższy niż 1 kg.

Pies zostaje wysłany naprzód przez przewodnika na odległość ponad 30 m.

Pies wykonuje komendy „siad”, „waruj” i „stój” z odległości 15 m.

Przed egzaminem przewodnik otrzymuje mały kawałek drewna. Następnie kładzie go w umówionym miejscu, a sędzia dokłada 4 dalsze kawałki. Pies musi rozpoznać i przynieść przedmiot przewodnika.

Skok wzwyż: tam i z powrotem przez przeszkodę maks. 1,20 m, skok w dal przez przeszkodę maks. 4 m. oraz ściana maks. 2,30 m  – te ćwiczenia naprawdę wymagają dużej sprawności fizycznej psa.

Praca z zakresu obrony to m.in. atak na pozoranta przez przeszkodę, atak z dwoma strzałami z broni palnej, atak na pozoranta wymachującego różnymi przedmiotami, atak z odwołaniem w fazie pogoni, możliwie blisko pozoranta, jak również pilnowanie przedmiotu.

Teren ćwiczeń i egzaminów za każdym razem przygotowywany jest inaczej.

Mondioring to dyscyplina w której mogą brać udział psy wszystkich ras pracujących, nie każdy pies będzie jednak w stanie sprostać wszystkim oczekiwaniom jakie nakłada regulamin zawodów. Jest to sport dla bardzo doświadczonych opiekunów i niezwykle wszechstronnych psów, a udział w  zawodach wymaga długiego czasu przygotowań, idealnego zgrania i doskonałego wzajemnego rozumienia psa i jego przewodnika, bezwzględnego wręcz posłuszeństwa, oddania i zaufania, dlatego takie wyzwanie może podjąć tylko osoba, naprawdę zaangażowana, która poświeci mnóstwo czasu na trening, dobrze zna i rozumie potrzeby swojego psa i potrafi go właściwie motywować.

[tribe_events_list tags=”MONDIORING”]

IPO czyli z niemieckiego Internationale Prüfungsordnung

To dyscyplina, której zadaniem jest ocena użytkowości niektórych ras oraz ich wszechstronności. W ocenie psa liczy się zarówno stopień wyszkolenia i pasja do pracy jak i stabilna psychika psa, jego wytrwałość, pewność siebie, odwaga, precyzja wykonywanych zadań, opanowanie i samokontrola.

W zawodach można startować w jednej z pięciu kategorii (stopni) trudności: IPO V (lub VO, z niemieckiego Vorstufe, czyli etap wstępny), IPO 1, IPO 2 i IPO 3.

W każdej kategorii do zaliczenia są  trzy części: A – praca węchowa, B – posłuszeństwo, C – próby obrończe.  Każda z tych części stawia przed psem i jego przewodnikiem inne wyzwania i wymaga opanowania innych umiejętności.

A – praca węchowa
W zależności od stopnia trudności ścieżkę śladu układa przewodnik psa lub osoba mu obca. Ślady na poszczególnych stopniach różnią się czasem odłożenia, długością i stopniem skomplikowania ścieżki śladu, a także ilością przedmiotów pozostawionych na śladzie, które pies ma za zadanie odnaleźć.

B – posłuszeństwo
To zestaw ćwiczeń, które pies musi wykonać we współpracy z przewodnikiem, czyli na jego polecenie. Należą do nich:

1) Chodzenie przy nodze bez smyczy,
2) Siad w marszu,
3) Waruj w marszu i przywołanie do mnie,
4) Wysyłanie naprzód z warowaniem
5) Warowanie przy odwracaniu uwagi
6) Aportowanie na płaskim terenie,
7) Aportowanie przez płotek o wysokości 1m
8) Aportowanie przez przeszkodę ukośną o wysokości 1,8m

C- próby obrończe

W tej części pies ma do wykonania następujące ćwiczenia:

1)Rewirowanie za pozorantem,
2) Osaczenie i oszczekanie
3) Zatrzymanie pozoranta w trakcie ucieczki,
4) Pilnowania pozoranta i obrona po jego ataku,
5) Atak na psa z ruchu.

W każdej z części maksymalna ilość punktów wynosi 100, co daje maksymalną możliwą do uzyskania liczbę  300 punktów. Świadectwo wyszkolenia może być przyznane jedynie wtedy, gdy pies w każdej z konkurencji A, B i C osiągnął minimum 70 punktów.

We wszystkich częściach IPO (A, B i C) od psa wymagana jest duża dokładność i jak największa precyzja wykonania ćwiczeń. Podczas wykonywania wszystkich ćwiczeń pies musi być skoncentrowany, opanowany, zaangażowany i zdyscyplinowany, umieć kontrolować swoje emocje i stopień pobudzenia oraz nie może przejawiać agresji.

Minimalny wiek psa wymagany do dopuszczenia do egzaminu:
IPO1 – 18 miesięcy
IPO2 – 19 miesięcy
IPO3 – 20 miesięcy

W zawodach IPO V mogą startować psy już po ukończeniu 15 miesięcy

IPO to sport, w którym świetnie sprawdzą się psy o silnej psychice i odpowiednich predyspozycjach fizycznych, silne i mocne a przy tym szybkie i skoczne. Najczęściej na zawodach spotkać można Owczarki niemieckie, Malinois, Sznaucery Dobermany czy Rottweilery.
W zawodach IPO mogą brać udział osoby będące członkami Związku Kynologicznego w Polsce, a w egzaminie IPO mogą wziąć udział psy, które zdały wcześniej egzamin posłuszeństwa połączony z testami psychiki (BH). Dopuszcza się start psów nie posiadających rodowodu (wymagany jest jedynie na Mistrzostwach Polski i Mistrzostwach Świata).

Jest to sport dla doświadczonych, lubiących rywalizację opiekunów i niezwykle wszechstronnych psów, o silnej motywacji oraz instynkcie, dla których praca jest pasją. Chcąc brać udział w zawodach przewodnik będzie musiał poświecić sporo czasu na intensywne treningi, najlepiej pod okiem doświadczonego instruktora.

[tribe_events_list tags=”IPO”]

bikejoring

Dyscyplina sportowa zaliczana do sportów zaprzęgowych rozgrywana na dystansach sprinterskich, w której jeden lub dwa psy ciągną jadącego na rowerze zawodnika przy pomocy specjalnej liny z amortyzatorem. Do uprawiania tej dyscypliny potrzebny jest odpowiedni rower (najlepiej typu MTB), wyposażony w wysięgnik (pałąk) zabezpieczający linę przed wkręceniem się w szprychy przedniego koła, kask i okulary rowerowe, linka z amortyzatorem o długości ok. 2-3 metrów, która mocowana jest do ramy roweru oraz szelki dla psa (najlepiej typu sled). Zawodnik biorący udział w zawodach musi mieć ukończone 15 lat, a pies musi być zdrowy i wg zapisów regulaminu ważyć minimum 12 kg. Podobnie jak w innych sportach zaprzęgowych, pies musi biec przed rowerem i nie może być ciągnięty za rowerem. Podczas zawodów obowiązują kategorie wiekowe w jakich starują zawodnicy, dodatkowo kobiety i mężczyźni startują odrębnie.

Średnia długość trasy bikejoringu to 4 do 10 km. Z uwagi na maksymalne  prędkości jakie uzyskuje się podczas biegu (nawet do 60km/h na zjazdach!) Bikejoring uznawany jest za sport ekstremalny. W Polsce jest oficjalną dyscypliną sportu podlegającą pod Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów.

Nie jest to sport dla każdego, wymaga bowiem kondycji i ćwiczeń, można natomiast z powodzeniem uprawiać go także rekreacyjnie. Wystarczy nauczyć psa biegania przed rowerem i przygotować do tego wyzwania kondycyjnie. Najlepiej sprawdzą się wszystkie odpowiedniej wielkości psy pełne energii, których  pasją jest bieganie, o ile zostaną wcześniej odpowiednio przygotowane. Nie należy rozpoczynać intensywnych treningów ze szczenięciem (najlepiej aby pies miał ukończony 1 rok życia), do uprawiania tej dyscypliny nie nadają się także szybko rosnące psy  ras dużych i ciężkich.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom.

przydatne akcesoria do bikejoringu znajdziecie tutaj: bikejoring

[tribe_events_list tags=”BIKEJORING”]

canicross

Dyscyplina sportowa zaliczana do sportów zaprzęgowych, polegająca na bieganiu z psem upiętym na specjalnej lince z amortyzatorem (długości ok 2,5 w rozciągnięciu), przypiętej do pasa biodrowego zawodnika. W sportowym canicrossie pies biegnie przed człowiekiem na napiętej lince, ciągnąc człowieka przez cały dystans biegu. Zawodnik nie może wyprzedzać psa, ciągnąć go, ani zmuszać do dalszego biegu. W dyscyplinie tej obowiązuje podział na kategorie wiekowe. Osobno startują też mężczyźni i kobiety. Wyścigi Canicrossu odbywają się w warunkach bezśnieżnych, na stosunkowo krótkich dystansach (od 2 do 8 km), ponieważ często odbywają się w trudnym terenie przez co są wymagające i bardzo wyczerpujące dla startujących. W zawodach mogą brać udział psy, które ukończyły 12 miesięcy, o wadze minimum 12kg. Ważne by miały opanowane podstawy posłuszeństwa i potrafiły szybko reagować na komendy swojego przewodnika. Jest to sport, w którym najlepiej sprawdzają się psy ras północnych, zaprzęgowych a także wyżły i charty,  rekreacyjnie może go uprawiać jednak każdy pełny energii pies z pasją do biegania i motywacją do ciągnięcia, o dobrej kondycji fizycznej oraz każda osoba lubiąca biegać. Maszer powinien wyposażyć się jednak w odpowiednie buty do biegania.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom.

przydatny do canicrossu sprzęt znajdziecie tutaj: canicross

[tribe_events_list tags=”CANICROSS”]

Dogtrekking

To marsz lub bieg na orientację z jednym lub dwoma przypiętymi do opiekuna za pomocą specjalnej linki amortyzowanej oraz pasa biodrowego. To jedna z najbardziej przyjemnych i przyjaznych, zorganizowanych form aktywności i wypoczynku z psem. Mogą w niej uczestniczyć wszyscy opiekunowie w zasadzie bez ograniczeń wiekowych – zarówno mniej lub bardziej aktywni, a nawet całe rodziny, ponieważ dogtrekking zwykle odbywa się na kilku długościach tras do wyboru. Trasy mini, zwykle do 10-15 km, to najkrótsze trasy dla początkujących. Dystans midi, około 20-30 km, to propozycja dla średnio zaawansowanych opiekunów. Trasa long około 40-50 km, to dystans dla najbardziej doświadczonych zawodników.

Każdy pies biorący udział w tej formie aktywności powinien być zdrowy i odpowiednio wcześniej przygotowany kondycyjnie, a zawodnicy zawsze na pierwszym miejscu powinni stawiać zdrowie i samopoczucie swoich psów. Generalnie jest to sport dla każdego psa, jednak regulamin zwykle określa minimalny i maksymalny dopuszczalny wiek psa biorącego udział w zawodach. Nie powinny brać w nim udziału szczenięta i młode psy do ok. 1 roku życia oraz seniorzy powyżej 9 roku życia, chyba że posiadają stosowne zaświadczenie od weterynarza. Wybierając się na dog trekking warto zabrać ze sobą wodę (poidło) dla psa, apteczkę, opcjonalnie specjalne buty chroniące łapy przed urazami oraz kompas.

Dogtrekking można traktować czysto rekreacyjnie, bez elementów rywalizacji, ale też sportowo, a nawet ekstremalnie, jeżeli trasa wiedzie trudnymi szlakami górskimi. Podczas zawodów liczy się nie tylko czas przejścia całej trasy. Każdy zawodnik za pomocą otrzymanej od organizatorów na starcie mapy musi odnaleźć przygotowane i ukryte punkty kontrolne (w wielu regulaminach niezaliczenie jakiegoś punktu kontrolnego dyskwalifikuje zawodnika z dalszego wyścigu). Najważniejsza jest jednak świetna zabawa dlatego wiele osób traktuje ten sport czysto rekreacyjnie, a medale i nagrody nie są tak ważne, jak wspólnie spędzony czas.

więcej na temat imprez znajdziecie tutaj: dogtrekking

przydatne do tego sportu akcesoria można znaleźc natomiast tutaj: dogtrekking sprzęt

[tribe_events_list tags=”DOGTREKKING”]

skijoring

To rodzaj sportu zimowego i jedna z dyscyplin zaprzęgowych, polegająca na wyścigu maszerów ciągniętych przez jednego lub dwa psy. To idealny sposób na aktywny wypoczynek z psem podczas sezonu zimowego dla aktywnych opiekunów i ich psów. Skijoring może być uprawiany przez każdego opiekuna, który posiada minimum podstawowe
umiejętności narciarskie. Jest to sport, który można uprawiać rekreacyjnie lub profesjonalnie. Zawody odbywają się na dystansie od 10 do 30km, w kategorii juniorów mogą startować osoby w wieku od 17 do 20 lat. Wyróżniona jest też osobna kategoria dla kobiet i mężczyzn. Minimalny wiek psa biorącego udział w zawodach to 18 miesięcy.

Do zawodów zarówno pies jak i człowiek muszą być odpowiednio przygotowani i wyposażeni. Wymagane są narty bez ostrych krawędzi ze względu na bezpieczeństwo psów, buty i kijki, uprząż mocowana do pasa narciarza, linka z amortyzatorem o długości minimum 2,5m oraz specjalne szelki dla psa (najlepiej typu sled). Niektóre psy startują też w specjalnych butach, które mają ochronić ich łapy przed zranieniami i kontuzjami. Zawodnik nie może biec przed psem, ani go ciągnąć. Jeśli pies z jakiegoś powodu odmawia ciągnięcia, para jest dyskwalifikowana z zawodów. Skijöring był dyscypliną pokazową na II Zimowych Igrzyskach Olimpijskich rozgrywanych w St. Moritz w 1928 roku.

Jest to dyscyplina, w której najlepiej sprawdzają się rasy północne i zaprzęgowe, jednak z powodzeniem mogą startować także inne, przynajmniej średniej wielkości psy, pełne energii i motywacji, z pasją do ciągnięcia i biegania, o dobrej kondycji fizycznej i właściwie przygotowane.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom

więcej na temat sportów zaprzęgowych znajdziecie tutaj: Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów

[tribe_events_list tags=”SKIJORING”]

Pulka

to płaskie saneczki, które posiadają dwa dyszle, połączone kabłąkiem, pomiędzy którymi przypięte są psy, narciarz natomiast przypięty jest do pulki specjalną liną. Pulka jest sportem zaprzęgowym, który można uprawiać na śniegu jak i w warunkach bezśnieżnych. W warunkach śnieżnych musher podąża za psami i pulką na nartach biegowych, natomiast w warunkach bezśnieżnych musher biegnie za psami, które ciągną rollpulkę, czyli wózeczek na kołach.

Podczas zawodów określony jest odpowiedni ciężar, jakie każdy pies powinien mieć do uciągnięcia. Dla psów jest to 20kg, a dla suk 15kg.

W pulce może biec jeden, dwa lub trzy psy.

Biegi rozgrywane są na dwóch dystansach zależnie od płci zawodników: 10-20km dla kobiet, oraz 15-30km dla mężczyzn.

Nie jest to sport dla każdego, wymaga bowiem sporej kondycji fizycznej nie tylko psów ale i mashera, ponieważ psy nie ciągną narciarza, a jedynie pulkę. Dyscyplina wymaga odpowiedniego przygotowania i wielu ćwiczeń, by nabrać umiejętności praktycznych w sterowaniu pulką/rollpulką i nabrać odpowiedniej kondycji. W warunkach śnieżnych musher musi także mieć opanowaną jazdę na nartach oraz odpowiednio wyszkolić psy, by móc kontrolować ich bieg.

Nie każdy pies nadaje się do uprawiania tej dyscypliny. Najlepiej sprawdzą się psy z wrodzoną pasją i zacięciem do ciągnięcia i biegania, które są wytrzymałe, szybkie i odporne takie jak Siberian Husky, Alaskan Malamuty, Samoyedy oraz ich mixy, ale każdy pies odpowiednich rozmiarów posiadający powyższe cechy może spróbować swoich sił w pulce.

Uprawianie tego sportu wymaga zakupienia uprzęży (np. typu GUARD), liny z amortyzatorem, pasa biodrowego, nart biegowych (w warunkach śnieżnych) lub butów do biegania (w warunkach bezśnieżnych) oraz oczywiście samej pulki.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom.

więcej na temat sportów zaprzęgowych znajdziecie tutaj: Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów

[tribe_events_list tags=”PULKA”]

Psie zaprzęgi

są jedną z wielu dyscyplin sportów zaprzęgowych przy czym należą do tych najbardziej popularnych.

Zadaniem psów w tej dyscyplinie jest ciągnięcie sań lub wózków kierowanych
za pomocą głosu przez zawodnika zwanego musherem. Zawody mogą być rozgrywane zarówno na śniegu jak i w warunkach bezśnieżnych. Wówczas sanie zastępowane są specjalnymi wózkami, które dobiera się zależnie od ilości psów w zaprzęgu. Najmniejsze zaprzęgi ciągną tzw. hulajnogi, większe wózki trójkołowe, a w przypadku zaprzęgów liczących co najmniej 5 psów są to wózki czterokołowe. Każdy z psów ma swoją określoną pozycję w zaprzęgu. Lead biegnie na czele zaprzęgu i jest to najbardziej doświadczony pies w zaprzęgu. Powinien być psem spokojnym i posłusznym. Swing biegnie tuż za liderem i jest to pies, który w przyszłości ma zająć  miejsce lidera. Team to pozycja reszty psiego zespołu w środku zaprzęgu odpowiednia dla młodych psów zdobywających doświadczenie. Wheel biegnie na końcu zaprzęgu bezpośrednio przed saniami lub wózkiem. Powinien być to pies odznaczający się sporą siłą, ponieważ bierze na siebie największy ciężar do ciągnięcia.

Konkurencje zaprzęgowe dzielą się na klasy zależnie od liczby psów w zaprzęgu.
Klasy oznaczone są poniższymi literami alfabetu:

Zaprzęg w klasie N (nielimitowanej) liczy co najmniej 11 psów w pierwszym etapie wyścigu i co najmniej 10 psów w następnych etapach

Zaprzęg w klasie O liczy najwyżej 10 psów i co najmniej 9 psów w pierwszym etapie wyścigu i 8 psów w następnych etapach

 Zaprzęg w klasie A liczy najwyżej 8 psów i co najmniej 7 psów w pierwszym etapie wyścigu,
co najmniej 6 psów w następnych.

Zaprzęg w klasie B liczy najwyżej 6 psów i co najmniej 5 psów w pierwszym etapie wyścigu,
co najmniej 4 psy w następnych.

Zaprzęg w klasie C liczy najwyżej 4 psy i co najmniej 3 psy w pierwszym etapie wyścigu,
co najmniej 2 psy w następnych.

Zaprzęg w klasie D liczy 2 psy

przy czym w klasie B, C i D dodatkowo cyframi wprowadza się podział ze względu na rasę:

cyfra 0 – wszystkie zaprzęgi niezależnie od rasy

cyfra 1 – zaprzęgi złożone wyłącznie z siberian husky, alaskan malamutów, samojedów lub psów grenlandzkich – posiadające rodowód FCI lub organizacji współpracujących: American Kennel Club, Kennel Club

cyfrą 2 – zaprzęgi złożone z alaskan malamutów, samojedów, psów grenlandzkich z rodowodem FCI lub organizacji współpracujących: AKC, KC.

W zawodach mogą brać udział osoby pełnoletnie lub w wybranych klasach także osoby niepełnoletnie za pisemną zgodą rodziców.

Musher może kierować psami tylko za pomocą głosu. Każdy musher do prowadzenia i sterowania zaprzęgu używa własnego zestawu komend, jednak są takie, których zawodnicy używają najczęściej, jak:

Haik, Go, Marsz – naprzód
Whoa – stój
Gee – w prawo i odpowiednio Come gee – nawrót w prawo
Haw– w lewo i odpowiednio Come haw – nawrót w lewo
On by – biegnij prosto, ignoruj zakręty
Ho – szybciej
Hooo – wolniej

Zawody mogą odbywać się na różnych dystansach:

sprint do 20km
średni dystans 40-100km
long dystans powyżej 100km

W sportach zaprzęgowych bardzo ważne jest odpowiednie wyszkolenie psów, ze szczególnym naciskiem na lidera. Osoba która chce uprawiać tą dyscyplinę powinna być cierpliwa i opanowana i umieć zapewnić w zaprzęgu dobrą atmosferę oraz niwelować konflikty miedzy psami a także umieć właściwie i skutecznie motywować swoje psy. Podstawą w tym sporcie jest współpraca psów ze sobą oraz musherem, bliska więź z przewodnikiem, wzajemne zrozumienie i zaufanie.

Nie jest to sport dla każdego, wymaga sporych nakładów finansowych ze względu na wysokie koszty sprzętu i wyposażenia (sanie, liny, uprzęże, odpowiednie pomieszczenia dla psów) i dobrej organizacji. Podobnie nie każdy pies nadaje się do uprawiania tej dyscypliny. Najlepiej sprawdzą się psy z wrodzoną pasją i zacięciem do ciągnięcia i biegania, są wytrzymałe i odporne takie jak Siberian Husky, Alaskan Malamuty, Samoyedy oraz ich mixy, ale każdy pies odpowiednich rozmiarów posiadający powyższe cechy może spróbować swoich sił w zaprzęgu.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o
odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom.

Wiecej na temat sportów zaprzęgowych znajdziecie tutaj: Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów

[tribe_events_list tags=”PSIE ZAPRZĘGI”]

rally-o

Inaczej posłuszeństwo na luzie, to odmiana Obedience, tyle, że głównym celem tego sportu jest budowanie pozytywnej więzi w relacji przewodnik-pies, a niekoniecznie efekty. Ta dyscyplina bardziej skupia się na przyjemności wynikającej ze wspólnego treningu oraz korzyściach, które są konsekwencją samego treningu. Rally-o łączy w sobie elementy agility oraz posłuszeństwa.  W porównaniu ze standardowym Obedience reguły są o wiele mniej sztywne a sam sport znacznie mniej wymagający.

Bardzo dużą zaletą Rally-o jest możliwość brak jakichkolwiek ograniczeń jeżeli udział w treningu i start w zawodach. Jest to dyscyplina zarówno dla dzieci, młodzież jak i dorosłych a nawet osób niepełnosprawnych. Jeżeli chodzi o psy, to jedynym wymaganiem jest znajomość podstaw posłuszeństwa, natomiast nie ma żadnego ograniczenia co do rasy czy wielkości psa, w zawodach z powodzeniem mogą brać udział także psy wielorasowe.
Zawody Rally-o organizowane są w kilku klasach i kategoriach zależnie od wieku zawodnika i psa: Kategoria Standard – osoby pełnoletnie
Kategoria Junior – młodzież między 8 a 18 rokiem życia
Kategoria Kids – dzieci do 8 roku życia
Klasa 1, 2, 3
Klasa Puppy (szczenięta między 6 a 12 miesiącem życia)
Klasa Senior (psy powyżej 8 roku życia)

Zadaniem zespołu jest przejście toru, składającego się z określonej z góry ilości znaków (stacji), ilustrujących wykonanie ćwiczenia, które należy zaliczać w określonej i ustalonej kolejności.
Zasady rally-o nie są tak restrykcyjne jak w standardowym Obi  i podczas wykonywania poszczególnych stacji przewodnik może niemal dowolnie motywować psa: chwalić, klaskać czy nagradzać smakołykiem.  Komendy mogą być wydawane słownie, optycznie lub i słownie i optycznie. Dozwolone jest także naprowadzanie psa  gestami. Przed rozpoczęciem rajdu uczestnik ma możliwość zapoznania się z torem bez udziału psa.

Jest to sport dla każdego, nie wymaga bowiem dużej sprawności fizycznej od opiekuna, ani długiego czasu przygotowań. Nie generuje także wysokich kosztów i można go trenować niemal w każdym miejscu. Jest to także świetny sposób na wzbogacenie codziennej rutyny psa, ponieważ świetnie stymuluje rozwój umysłowy i pozytywnie wpływa na relację opiekuna z psem ucząc przy tym wzajemnego szacunku, zaufania i zrozumienia. Rally-o jest także dobrym wstępem dla osób, które w przyszłości chciałyby spróbować swoich sil w standardowym Obedience.

Wiecej an temat tego sportu znajdziecie na stronie: Rally-o

[tribe_events_list tags=”RALLY-O”]

Bikejoring

Dyscyplina sportowa zaliczana do sportów zaprzęgowych rozgrywana na dystansach sprinterskich, w której jeden lub dwa psy ciągną jadącego na rowerze zawodnika przy pomocy specjalnej liny z amortyzatorem. Do uprawiania tej dyscypliny potrzebny jest odpowiedni rower (najlepiej typu MTB), wyposażony w wysięgnik (pałąk) zabezpieczający linę przed wkręceniem się w szprychy przedniego koła, kask i okulary rowerowe, linka z amortyzatorem o długości ok. 2-3 metrów, która mocowana jest do ramy roweru oraz szelki dla psa (najlepiej typu sled). Zawodnik biorący udział w zawodach musi mieć ukończone 15 lat, a pies musi być zdrowy i wg zapisów regulaminu ważyć minimum 12 kg. Podobnie jak w innych sportach zaprzęgowych, pies musi biec przed rowerem i nie może być ciągnięty za rowerem. Podczas zawodów obowiązują kategorie wiekowe w jakich starują zawodnicy, dodatkowo kobiety i mężczyźni startują odrębnie.

Średnia długość trasy bikejoringu to 4 do 10 km. Z uwagi na maksymalne  prędkości jakie uzyskuje się podczas biegu (nawet do 60km/h na zjazdach!) Bikejoring uznawany jest za sport ekstremalny. W Polsce jest oficjalną dyscypliną sportu podlegającą pod Polski Związek Sportu Psich Zaprzęgów.

Nie jest to sport dla każdego, wymaga bowiem kondycji i ćwiczeń, można natomiast z powodzeniem uprawiać go także rekreacyjnie. Wystarczy nauczyć psa biegania przed rowerem i przygotować do tego wyzwania kondycyjnie. Najlepiej sprawdzą się wszystkie odpowiedniej wielkości psy pełne energii, których  pasją jest bieganie, o ile zostaną wcześniej odpowiednio przygotowane. Nie należy rozpoczynać intensywnych treningów ze szczenięciem (najlepiej aby pies miał ukończony 1 rok życia), do uprawiania tej dyscypliny nie nadają się także szybko rosnące psy  ras dużych i ciężkich.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom.

sprzęt do tej dyscypliny znajdziecie tutaj: bikejoring oraz tutaj: rower-land

[tribe_events_list tags=”BIKEJORING”]

weight pulling

Sport polegający na przeciąganiu ciężarów. Dyscyplina uprawiana najczęściej przez psy rasy terier typu bull, w której najważniejsza jest siła oraz determinacja i wola walki stad też sport ten często nazywany jest zawodami Strong Dogów. W 1984 roku w USA powstała organizacja  o nazwie International Weigh Pulling Association (IWPA), która organizuje zawody tej dyscypliny, a jej celem nadrzędnym jest utrzymanie dobrej kondycji i podtrzymanie użytkowości niektórych ras.

Weight pulling możemy spotkać w trzech odmianach: na kołach, na szynach i na śniegu. W dwóch pierwszych najczęściej startują bulle, w tej ostatniej natomiast udział biorą głównie psy ras pociągowych.

Zasady tej dyscypliny są bardzo proste – pies musi bez faulu przeciągnąć po płaskim terenie wózek z obciążeniem, bądź sanki na odległość 10 metrów (Europa) lub 15 stóp (USA) w czasie 60 sekund. Psa zaprzęga się na specjalnych szelkach i taśmą nylonową w kształcie litery Y, której szerszą stronę mocuje do wózka. Wózek z ciężarem umieszcza się w taki sposób, by przednie koła stały za linią startu i dotykały jej. Wyścig uznaje się za zakończony, kiedy przednie koła wózka dotkną linię mety. Każdy ze startujących psów, w kolejnych rundach ciągnie coraz większy ciężar, który jest narzucony przez sędziego. Na przeciągnięcie danego ciężaru każdorazowo pies ma tylko jedną próbę, a ciągnięcie musi odbywać się w sposób ciągły od startu do mety – jeśli odbywa się w sposób przerwany zostaje unieważnione.

Przewodnik może zachęcać psa do ciągnięcia na różne sposoby, jednak nie może go dotykać ani mieć nic rękach (niedozwolone jest używanie jako zachęty smakołyków, zabawek czy jakichkolwiek innych przedmiotów). Niedozwolone jest także zachęcanie psa w sposób, który wzbudza i wywołuje u psa agresję.

W zawodach Weight pulling może brać udział pies bez względu na rasę (także wielorasowy), który ma ukończone 12 miesięcy, ma nie więcej niż 12 lat i przejdzie przed startem pozytywnie kontrolę weterynaryjną wykluczającą jakąkolwiek chorobę lub kulawiznę. Psy startują w różnych kategoriach (przedziałach) wagowych, każda z limitem obciążenia przy pierwszym ciągnięciu, by nie przeciążyć psa, ponadto starty odbywają się odrębnie dla psów i suk.

Nie jest to sport dla każdego, wymaga solidnego przygotowania, kondycji oraz zdrowia. Najlepiej sprawdzą się psy z wrodzoną pasją i zacięciem do ciągnięcia, wytrzymałe i silne.

UWAGA

W przypadku wszystkich dyscyplin zaprzęgowych należy pamiętać o odpowiednim przygotowaniu fizycznym psa oraz zapewnieniu właściwej dla psów pracujących wysokoenergetycznej diecie, z uwagi na zwiększoną podaż kaloryczną i konieczność budowy masy mięśniowej. Wysiłek fizyczny powoduje także zwiększone zapotrzebowanie na wodę, dlatego trzeba pamiętać by stale uzupełniać jej braki.

Psa nie należy karmić przed wysiłkiem fizycznym. Po treningu czy zawodach konieczne jest natomiast zapewnienie psu spokojnego miejsca do odpoczynku i relaksu oraz podanie lekkiego posiłku. Warto rozważyć także zakup odpowiednich butów dla psa, które będą chronić łapy i  zapobiegać zranieniom.

[tribe_events_list tags=”WEIGHT PULLING”]